Белорусский писатель, живший в Буче во время российской оккупации, выпустил сборник произведений о том времени

3 марта 2024 в 1709447100
«Зеркало»

В феврале 2024 года белорусский поэт Сергей Прилуцкий, живущий в Буче под Киевом, опубликовал сборник стихов «Нічога нястрашнага». Большинство из них были написаны после начала полномасштабного российского вторжения в Украину. О выходе книги Прилуцкий рассказал в своих социальных сетях.

«У Берліне ў выдавецтве hochroth Minsk выйшла кніжка маіх апошніх вершаў. Акрамя трох тэкстаў усе яны напісаныя пасля 24.02.24, але і гэтыя тры таксама пра вайну і яе прадчуваньне. Першы з лістоў Адаму быў напісаны ў сакавіку 2021 году, другі - у студзені 2022-га. РПЦ - у ліпені 2019-га. І яны цалкам апісваюць тое, што адбываецца зараз. Дзякуй дарагім Дзмітрыю Строцаву (белорусский поэт, главный редактор издательства. - Прим. ред.) за выданьне, Кацярыне Пікірэні за малюнак і Наталлі Русецкай за рэдактуру. І, галоўнае, украінскаму войску, што яшчэ жывы і маю магчымасьць пісаць гэты пост», - написал Прилуцкий.

Поэт живет в украинской Буче более 15 лет. В 2022 году ему удалось выбраться оттуда примерно через две недели оккупации. Вернулся в мае 2022 года, когда там появились вода и отопление. Через квартиру Прилуцкого прошли россияне, некоторые вещи были украдены.

В своих социальных сетях Прилуцкий публиковал одно из стихотворений, вошедшее в книгу.

Тут пачыналася татальная вайна

гарэў аэрапорт на ганку людзі

бясконцыя палілі цыгарэты

казалі - мы такога не чакалі

пад гукі авіяцыі і стрэлы

ў аўто грузілі рэчы і радню

ў падвалах пахла цьвільлю і лайном

таксі стаяла ля суседняга будынку

каб рушыць неўзабаве ў бок сталіцы

хто здолеў дазваніцца да сваіх

крычаў - у нас тут срака тут п*зда

пакуль над дахамі ляцелі верталёты

пакуль яшчэ было каму крычаць

і не ляцелі над царквой снарады

яшчэ былі кансервы і бухло

па крамах не блукалі марадзёры

для іх вайна здавалася гульнёй

нязвыклаю і шчодраю прыгодай -

нібы ў кіно глядзелі як жыцьцё

імкліва трансфармуецца ў кашмар -

былі адзінымі каму было ўсё пох*й

суседка абдымаючы дзяцей

ледзь стрымлівала плач дрыжэла неба

з бліжэйшага адкрытага акна

ляцелі водары забытага сьняданку

яшчэ крыху - ніхто ня знаў - і ўсё

замкнецца пастка і пачнецца пекла

яшчэ ніхто ня думае пра сьмерць

але ўжо адчуваюць ейны подых

пусцеюць вуліцы ў ваколіцах і п'яны

пенсіянер глядзіць зачаравана

з балкона як палае далягляд

і ўніз ляціць апошні недапалак

Сяргей Прылуцкі, «Раніца 24-га»